Relacja gotowa, mam nadzieję, że nie zawiedzie Waszych oczekiwań:
Wyprawa zaczęła się od tego, że nie wziąłem aparatu.... już miałem niecny zamiar pozbawić Was przyjemności oglądanie tego co ja, kiedy jednak wziąłem się na litość i zawróciłem do domu
Z moim kolegą Pawłem byłem umówiony na jego terenie, czyli w Grodzisku Mazowieckim. Gdy już byłem na jego ulicy przypomniałem sobie, że nie wziąłem też śpiwora.....Moje tragiczne położenie uzupełniał fakt, że byłem już nieco spóźniony... Na szczęście Paweł też miał obsuwę i mimo, że planowaliśmy wyjazd na 12:00 nic z tego nie wyszło
Gdy przyjechałem Paweł jeszcze dokręcał ostatnie śrubki w przyczepach
Wspólnie zapakowaliśmy przyczepy na jeszcze większą przyczepę samochodową i dokonaliśmy ostatnich przygotowań (łącznie z szybkim zakupem nowego śpiwora za 29zł).Wyruszyliśmy w drogę dopiero około 18. Pokaźny ładunek limitował naszą prędkość do 100km/h (najczęściej było to 80-90km/h). Nasz nietypowy ładunek budził spore zainteresowanie wszędzie gdzie robiliśmy postoje (na stacjach benzynowych i parkingach, wszyscy najpierw pytali o cenę a potem szeroko otwierali oczy ze zdziwienia, że to przyczepki do motocykli
Było już mocno po północy kiedy przekroczyliśmy granicę z Niemcami (dokładnie z NRD) i nie zważając na porę gnaliśmy dalej przez Niemcy (na granicy zjadłem jeszcze coś ciepłego)
Zaczęło świtać, gdy zaczęliśmy padać na ryjki. Szybki postój, regenerujący sen (około 15minut), dawka napoju energetycznego i pełni sił pomknęliśmy w dalszą drogę.
Minęliśmy Frankfurt nad Menem, Kaiserslautern i zbliżaliśmy się do granicy Francuskiej.
Tuż przed granicą kolejne tankowanie i kolejna dawka napoju energetycznego
Gdy do celu zostało niecałe 200km, Paweł zaczął zasypiać...... Nie chciał oddać mi sterów więc zjechaliśmy na parking i nagle...... zapala się kontrolka ładowania akumulatora..... Szybkie uderzenie adrenaliny i nikt już nie jest śpiący. Zaglądamy pod maskę i..... nic ciekawego tam nie widać. Sprawdziliśmy wszystkie widoczne wiązki elektryczne, sprawdzamy miernikiem i.... ładowanie jest, ale tylko na chwilę... Do celu jeszcze kawał drogi, deszcz nie pada, samochód jest z silnikiem Diesla, więc prąd potrzebny jest tylko do rozruchu a potem już tylko do świateł - zatem jedziemy dalej. Zauważamy, że ładowanie pojawia się i znika (jak murzyn na pasach), stawiamy wstępną diagnozę - zdechły szczotki w alternatorze (drugi kandydat to regulator ładowania).Czym bliżej celu, tym więcej motocykli widać na drodze, cała masa trajek i GoldWingów (inych motocykli też nie brakuje). Bez większych problemów dojechaliśmy do celu, na miejscu, parking zapełniony Goldasami, po prostu morze Goldasów
Odnaleźliśmy prezydenta Francuskich GoldWingowców, który serdecznie nas przywitał, obdarował okolicznościowymi koszulkami, przepustami i identyfikatorami wystawców, wskazał nasze miejsce ekspozycji i...... zainkasował 350 Euro (300 za stanowisko ekspozycyjne i 50 za pokój w którym mieliśmy spać - pokój spadł nam jak z nieba, bo jak się okazało camping był oddalony od miejsca zlotu o całe 11km, a pokój był w tym samym miasteczku)
Gdy tylko wystawiliśmy przyczepki i ustawiliśmy stoisko, otoczyła nas masa zwiedzających, przyczepki generalnie bardzo się podobały i kilka osób zapowiedziało swój powrót.....
Pierwsze wrażenie, francuscy Gold Wingowcy to zdecydowanie emeryci. Siwe głowy to zdecydowanie norma, pozostaje tylko pozazdrościć im wysokości emerytury, która pozwala na śmiganie Gold Wingiem. Drugie wrażenie - motocykliści to naprawdę serdeczny naród. Poza pytaniami technicznymi o przyczepy, powtarzały się pytania o to skąd przyjechaliśmy, jak długo jechaliśmy itp.
Polacy są tam dość mile widziani, wielu francuzów ma bowiem Polskie korzenie i często słyszeliśmy zdanie "ja jestem Polska"
Około 20 jeden z organizatorów (Giuseppe), przyniósł nam na stoisko dwa pełne obiady, a po chwili również dwa pokaźne kufelki piwa i dwa kawałki ciasta
Był to nasz pierwszy ciepły posiłek od wyjazdu z Polski Niedługo potem prezydent francuskiego klubu GW, Jean Pascal, przedstawił nam Panią Jacqueline, która jak się okazało posiadała jedynego pilota do miejsca naszego noclegu, oraz wszystkie klucze do pokojów. Kłopot polegał na tym, że Jacqueline włada jedynie francuskim Przy aktywnej pomocy JP, ustaliliśmy, że wszyscy którzy mają nocować w pokojach zbierają się o 23 w recepcji. Było już blisko 23, kiedy przeprosiliśmy oblegających nasze stoisko zwiedzających, zamknęliśmy przyczepy, zabraliśmy bagaże i udaliśmy się na miejsce zbiórki. Ponieważ nasz samochód nie nadawał się do jazdy (akumulator nie był w stanie zakręcić rozrusznikiem), zostaliśmy podwiezieni na miejsce noclegu. Miejsce noclegu było (i nadal jest) dość dziwne, przypomina mi wiezienie o złagodzonym rygorze Ale było tam gdzie rzucić śpiwór, umyć się i paść w objęcia morfeusza. Próbowałem jeszcze opisać część wyprawy ale po napisaniu dwóch zdań system zaczął mi się zawieszać Pobudka tuż przed 8, szybka wizyta w łazience, obfite śniadanie (nie wiem kiedy będzie kolejny posiłek) i tuż przed 9 opuściliśmy pokój.
Na parkingu spore poruszenie, w mieście wybuch pożar, z tego co zrozumieliśmy wynikało, że palił się jakiś sklep (tak to jest jak się za wcześnie zamyka). Życzliwy francuz podwiózł nas na miejsce zlotu swoim samochodem, którego stan wzbudziłby szczery śmiech na każdej stacji diagnostycznej
Wystawiliśmy ulotki informacyjne i korzystając z małego ruchu zajęliśmy się samochodem. Paweł rozłożył materac pod furą i poszedł spać
Przez sen wykręcił z samochodu pompę klimatyzacji, wspornik alternatora i oczywiście sam alternator. W tym czasie zwiedzający zaczęli już atakować nasze stoisko, więc musiałem tam powrócić i udawać, że płynnie mówię po francusku (niestety jedynie zdanie, które potrafię płynnie powiedzieć w tym języku to "nic nie rozumiem")Kilka minut temu przyszedł Paweł, komutator alternatora praktycznie nie istnieje..... szczotki przecięły go na pół.... Oczywiście Paweł podejmie próbę naprawy (przesunie pozostałą przy życiu część komutatora by szczotki mogły spełnić swoje zadanie. Gdybym jednak nie wrócił, wiecie już jaka będzie tego przyczyna
) - dopisek: naprawa została dokonana inaczej, dziura w komutatorze została załatana przez nawinięcie drutu miedzianego, zalanie cyną i wyszlifowanie papierem ściernym.Minęło trochę czasu, Paweł stanął na głowie, ale alternator wygląda i działa jak nowy
Jeszcze tylko przykręcić go z powrotem i można wypić przywiezione z Polski piwo Mniej więcej w tym czasie dostaję SMSa od Bandziorka - motocykl zarejestrowany
Paweł poleżał pod samochodem i po chwili robimy próbny rozruch (całe szczęście, że wziąłem ze sobą zasilacz rozruchowy, bo akumulator już nie dawał rady), alternator działa!!!
Sprawdziliśmy jeszcze prąd ładowania i wszystko wygląda dobrze, żeby podładować akumulator Paweł dokonuje małej przejażdżki. Ponieważ istnieje ryzyko, że zabłądzi wracając, pożyczyłem mu mojego telefonu z nawigacją.
W tym czasie przez naszą wystawkę przewijają się zwiedzający a całej Europy (Słowacja, Finladnia, Belgia, Holandia, Włochy, Niemcy, Polska, Anglia i oczywiście masa Francuzów) ale także z innych kontynentów (Brazylia i USA)
Mija sporo czasu a Paweł nie wraca.... nie mam nawet telefonu, żeby spytać czy nic się nie stało.... Ulotek informacyjnych też zaczyna brakować....
Na szczęście Paweł powraca - podjechał do sklepu uzupełnić zapasy i musiał odstać w kolejce do kasy
Jest 18, wreszcie mogę iść i pożywić się, chlebek jeszcze z Polski
Potem jeszcze spacer dookoła terenu zlotu, seria zdjęć na parkingu - takiego lasu motocykli jeszcze nie widziałem, a do tego to jeszcze praktycznie tylko Gold Wingi......Czas mija, goście kręcą się i powoli czuję zmęczenie - jest 21:42.
Około 23 zbiórka i powrót do miejsca noclegu, przy okazji pytam co to za miejsce, okazuje się, że to hotel robotniczy. Przez dobre pół godziny śmiejemy się z tego "wysokiego" standardu
Wcinamy kolację, prysznic i do łóżek, przed snem biorę aparat i komputer, żeby obejrzeć zdjęcia i jeszcze coś dopisać. Niestety sen dopadł mnie gdy tylko zacząłem oglądać zdjęcia
Pobudka o 7:00, budzik w telefonie Pawła nie daje spokoju. Odsuwam żaluzje z okna - piękna angielska pogoda, leje jak w Ruminii
Może to dobrze, bo dziś w planach zlotu jest wycieczka po okolicy, jak pada może więcej ludzi zostanie żeby oglądać przyczepy....Paweł martwi się, że nic jeszcze nie sprzedaliśmy, ale robi też podsumowanie kosztów i na razie wychodzimy bardzo dobrze, poza kosztami wystawy i noclegu, poszło dopiero 90 Euro.
Zdecydowanie przydała się nawigacja, zero błądzenia po francuskich autostradach za które trzeba płacić, przynosi wymierne oszczędności (w zeszłym roku Paweł zrobił nadmiarowo około 200km i wydatki były wyraźnie większe)
Wcinamy śniadanie i po chwili jesteśmy już na terenie wystawy. Z rana jeszcze jest pusto, przecieramy przyczepy (we Francji też się kurzy) robimy kilka zdjęć pustej hali i czekamy na zwiedzających. Dziś dzień wycieczki (tak jak u nas), więc puki co mamy nieco więcej spokoju.
Trochę łazimy po terenie, telefony do Polski, smsy (Bandziorek podesłał MMSa ze zdjęciem motocykla z szybą i nowymi lusterkami)
Około południa pojawiają się pierwsi zwiedzający i pojawia się szansa na sprzedaż. Pewien Pan pyta o cenę przy dwóch sztukach i możliwość transportu w okolice Lille. Żeby dostarczyć przyczepy do Lille musielibyśmy nadłożyć zdrowo ponad 500km po płatnych autostradach, ale jeśli będzie chciał dwie, damy radę. Klient dowiaduje się, że jutro rano wyjeżdżamy i jeśli chce dokonać zakupu musi wyskoczyć z kapuchy jeszcze dziś, ma się zastanowić i dać nam znać. Wychodzę na parking sfotografować motocykle, znajduję przyczepę, którąś Paweł sprzedał rok temu, obok stoi kilka innych przyczep i można ocenić, która najlepiej wygląda. Wracam na stoisko, a tam jest już nasz klient
. Na razie bierze jedną przyczepę, ale sam ją zabierze (przyczepi do swojego GoldWinga), co prawda rabat negocjował dla zakupu dwóch sztuk, ale skoro ma sam zabrać, można się na to zgodzić.Paweł inkasuje gotówkę i przygotowujemy przyczepę do wydania, dopompowujemy ciśnienie w pneumatyce i wytaczamy na zewnątrz. Paweł wypisuje fakturę gdy pojawia się prezydent Francuskich GoldWingowców, okazuje się, że nasz klient jest sekretarzem klubu GoldWingowców regionu Normandii i przyjacielem prezydenta - to bardzo dobra reklama, jeśli tylko przyczepa będzie się dobrze sprawować, zamówienia posypią się jak z rękawa
Robię kilka zdjęć Goldwingowi z nową przyczepą
Humory wyraźnie nam się poprawiły, Paweł zakręcił się i załatwił nam zaproszenie na pożegnalną kolację, normalnie trzeba za to zapłacić, ale prezydent JP powiedział, że dla przyjaciół z Polski za darmo
Kolacja była okraszona częścią artystyczną, niestety nasze tańce i stroje ludowe są dla mnie dużo atrakcyjniejsze
Siedzimy przy stole z czwórką Polaków ze Śląska i rodzynkiem, motocyklistą z Ukrainy. Kolacja jest bardzo obfita, najadamy się "pod korek". Paweł raczy się winkiem (wreszcie zgodził się oddać mi stery)W pokoju już wyraźne rozluźnienie, dopijamy resztki piwa, wspominamy stare czasy (przez kilka lat pracowaliśmy razem i zabawnych sytuacji nie brakowało), Paweł rozmyśla nad tym co musi przygotować na wystawę w przyszłym roku (prawdopodobnie będzie mniejszy model przyczepki oraz system hamulcowy do montażu w przyczepie konkurencji
)Próba napisaniu kilku słów kończy się zaśnięciem nad komputerem
Pobudka o 7:30, prysznic, śniadanie i pakowanie, o 8:30 nasi francuscy przyjaciele otwierają bramę hotelu i przyjeżdżamy na parking przy wystawie. Jeszcze wczoraj w nocy załadowaliśmy przyczepki na lawetę i teraz grzecznie czekają, przywiązujemy je mocno,przeorganizowujemy bagaż. Paweł sprawdza jeszcze stan amortyzatorów w lawecie, bo wydaje mu się, że przyczepa nieco za bardzo się buja - na szczęście jest OK. Wyruszamy aby zatankować samochód, kupić wodę na drogę i coś do przywiezienia do domu.
Jedziemy do supermarketu w którym Paweł był w piątek, ale jest zamknięty..... Na szczęście jet przy nim stacja benzynowa, ale radość trwa krótko, jest to stacja automatyczna, przyjmuje tylko karty tymczasem my mamy sporo gotówki (którą i tak trzeba będzie wpłacić do banku). Zapytany o normalną stację autochton rozkłada ręce, na szczęście z pomocą przychodzi nawigacja, pokazuję mu listę stacji benzynowych w okolicy a on wskazuję tą, która powinna być czynna, po chwili okazuje się, że miał rację i "gazola Premier" napełnia bak - przy okazji jeszcze raz potwierdza się fakt, że nawigacja ułatwia życie podróżnika
Czynny supermarket znaleźliśmy tuż przy centrum kongresowych (miejsce zlotu i wystawy). Poza wodą na drogę i souvenirami, zaopatrujemy się w napoje energetyczne - kolor napoju i jego właściwości powodują, że zyskuje on nową nazwę "mocz wielbłąda"
Na parkingu pod supermarketem konsternacja, pod samochodem jest kałuża..... podnosimy maskę, żadnych płynów nie brakuje, jest nieco niski poziom płynu chłodniczego, ale jeszcze w stanie..... może to nie nasza kałuża.....
Wracamy na parking, zapinamy przyczepę, sprawdzamy światła, do wszystkich znalezionych pustych butelek nalewamy wody z kranu (gdyby to jednak nasz pojazd robił pod siebie) i wyruszamy, jest 12:10.
Jesteśmy lżejsi o jedną przyczepę i zjedzone zapasy, samochód na wyraźnie lżej i dziarsko pruje przed siebie, wszystkie wskaźniki pokazują prawidłowe wskazania - uff. Po paru godzinach mijamy granicę Niemiecką, w przeciwną stronę na autostradzie występują raz po raz korki, niektóre nawet wielokilometrowe - jednak mamy szczęście bo w naszą stronę droga jest przejezdna
Po paru godzinach jazdy niebo staje się lekko czerwone, w świetle zachodzącego słońca zatrzymujemy się na tankowanie, po tankowaniu postój na posiłek (jest około 20). Obok nas zatrzymuje się stary mercedes, wysiada z niego młody człowiek, jego kurtka nie budzi wątpliwości - to jest motocyklista
Po chwili podchodzi do nas i pyta czy to co mamy za plecami to przyczepki motocyklowe. Rozmawiamy przez chwilę, okazuje się, że jest posiadaczem Suzuki SV 1000 i przyczepki bardzo mu się podobają, dostaje całą masę ulotek (dla przyjaciół), serdecznie się żegnamy i ruszamy dalej. Zapada zmrok i powoli zbliżamy się do Polski. Około 1 w nocy mijamy granicę, na pierwszej napotkanej stacji tankujemy pojazd i siebie. Sen jeszcze nas nie morzy więc jedziemy dalej. Jednak niedługo dalej jest znacznie gorzej, droga jest przebudowywana, z przeciwka rządek samochodów (po północy fala ciężarówek z Polski ruszyła w kierunku granicy), oczy się szybko męczą i zmęczenie bierze górę, zjeżdżamy na parking przy stacji i uderzamy w kimono. Pospaliśmy pewnie z 30 minut, idziemy na stację, wypijamy po kawie i grzejemy dalej .Wjeżdżamy na autostradę (jakaś taka wąska....... i jakaś taka płatna......), po chwili wjeżdżamy w ścianę deszczu (nic nie wiedzieliśmy o fali opadów), które prowadzą nas już do końca podróży.
Tuż przed 8 wjeżdżamy do Grodziska Mazowieckiego, Paweł jest zadowolony bo zdąży jeszcze zaprowadzić córkę do przedszkola (o ile nie zaśnie po drodze). Patrzę na zegarek, podróż trwała 19 godzin i 45 minut. Zabieram swoje bagaże, witam swój samochód, żegnam się z Pawłem i pomykam do domu.
Kilka słów podsumowania:
Samochód dotrwał dzielnie do końca, kałuża pod samochodem chyba jednak nie była nasza
Wyjazd był na pewno bardzo męczący (pewnie gdybyśmy mogli jechać szybciej byłoby o wiele lepiej), ale jestem zadowolony. Zobaczyłem, że motocykliści w innych krajach są równie życzliwi i przyjaźni jak u nas. Na pewno mają lepsze warunki, lepsze drogi, mniej zmartwień finansowych i lepsze przepisy.
Na pewno impreza była zorganizowana z olbrzymim rozmachem, obiektu pilnowała ochrona, na obiekcie pracowała kuchnia, był bar i wiele innych atrakcji, ale trzeba pamiętać, że koszty zlotu to 50 Euro od głowy (bez noclegu), a zlot organizowały Francuskie kluby GoldWinga, których jest około 12 (ogółem mają ponad 5000 członków z czego każdy płaci 200 Euro rocznej składki - więc budżet mają ogromny), tylko na tej imprezie było około 2500 maszyn (z czego ponad 2000 z Francji), w pardzie z powodu pogody wzięło udział tylko 1200 maszyn a i tak była to prawdziwa rzeka motocykli.
Ale i tak nasz zlot w Męce, pozostawił ich imprezę daleko w tyle
Zdjęcia już za chwilę......
